Maxi-tas

Eentje van 9 en eentje van 6... N-e-g-e-n... Vreemde en gefronste blikken in mijn richting. Of die reactie dan een soort van medelijden is (ja-haa, 9 is bijna 10) of ongeloof (goh, wat ben jij jong mama geworden dan ;) ) of een bevestiging dat ik wel degelijk geen twintiger meer ben...  dat is me tot nog toe niet duidelijk. Maar één feit is zeker: zoonlief is àl 9.

9... dat is bijna 10, zoals in tien-er. Het lijkt de dag van gisteren dat we nog met pipi-potjes en pampers en flesjes zeulden. En met zo'n maxi-tas, gevuld met een halve uitzet. Reservekleertjes voor onvoorziene omstandigheden, slabbetjes om een heel leger baby's vlekkeloos te laten eten, een voorraadje fruitpap waar kilo's fruit aan op gingen, een fortuin aan pampers, een thermometer voor koortsopstootjes... en billendoekjes en poepzalfjes en zonnepetjes en regenpetjes en speeltjes en dekentjes en... ja, ik denk dat we met zo'n maxi-tas wel even konden onderduiken, moest de oorlog plots uitbreken.

Zo'n gevulde tas getuigde, naar mijn gevoel, van een enorm organisatietalent en langetermijnvisie. Mama's zijn echt ongelooflijk straf. Slopend was het ook, als ik zo vrij mag zijn om mijn terugblik samen te vatten. Mijn brein ratelde voortdurend om het ding baby-proof te krijgen en toch vergat ik altijd wel iets. Een extra pamper, de tut, de favo knuffel...Ik werd echt hondsmoe van die tas.

Bijgevolg ben ik stiekem blij nu met mijn bijna-tiener. Ook al vond hij gisteren, tijdens het familiefeestje, die mega-taart met kaarsjes en vuurpijl echt wel voor baby's. O ja, inclusief mokkend gezicht. Alle puberale toeters en bellen: aanwezig!

Mega-geïrriteerd voelde ik me door zo'n ondankbare puber-uitspraak. Het contrast met de maxi-tasperiode kon niet groter zijn. Het zijn zo'n momenten waarop je ouderlijke skills een kookpunt bereiken. En de ervaren puber-ouders je 'moed' inspreken: you ain't seen nothing yet. ;)

En toch wil ik nog steeds niet ruilen met de maxi-tas... Wellicht kom ik daar ooit op terug... ;)

Dikke proficiat, licht-puberende grote jongen van me. Mama loves you...

Onvoorwaardelijke mama-liefde noemen ze dat dan... :)

Een speciale jarige...

69 was ze vandaag geworden. Ik vraag me vaak af hoe ze er nu, 12 jaar later, zou uitgezien hebben, op deze toch wel respectabele leeftijd. Of de tand des tijds dan toch een effect op haar zou gehad hebben? Grijzer, rimpels, dikker, dunner,...?  Het klinkt banaal misschien, maar ik vraag het me af.

In mijn herinnering is ze immers nog steeds een mooie vrouw. Een ijdeltuit ook, dat was ze echt wel. Nooit ging ze onverzorgd de deur uit. Ook al ging ze niet werken. Regelmatig een rondje kapper en schoonheidsspecialiste. En mooie kleren. En juwelen. Daar hield ze van.

Ja, ik had een fiere mama. En ook al botste het wel eens; zo gaat dat immers met tieners en ouders...ik was ook fier op haar. En stiekem blij wanneer iedereen vond dat ik als twee druppels water op haar leek.
Het is fijn om haar zo te kunnen herinneren. Al gaan die herinneringen continu de strijd aan met het gemis. Wennen zal het nooit, denk ik.

Wat zou ik je graag -op je verjaardag- een dikke zoen willen geven. Lachen zouden we samen, om die grijzere haren of die extra rimpeltjes. En om de fratsen van je kleinkinderen. Gezellig zou het zijn...

Van elke verjaardag kon jij - de keukenprinses- ook altijd zo'n heerlijk feest maken.
Doe je dat vandaag daarboven ook? Ik breng je alvast een kleurrijk bloemetje straks.

Dikke zoen. X