Dé nachtmerrie van menige mama of papa...je kind wordt ziek, erg ziek, en dan nog nét voordat je op vakantie vertrekt. 51 weken op een jaar praisen we the lord met onze supergezonde kinderen en hun goede weerstand, maar net die ene week...net voor je langverwachte vakantie gebeurt het dan toch...
48 uur geleden was het bij ons zover: onze jongste met 40 graden koorts, die maar niet wou zakken. Het was 23 u, geen huisdokter meer te bespeuren en dus niet getwijfeld: naar SPOED. Een plek waar ik altijd rillingen van krijg, het woord alleen al ...(want haast en SPOED, is zelden goed, nie waar?). Ziekenhuizen, je blijft er beter weg, maar hier was geen keuze...
Tot overmaat van ramp vonden ze de eerste uren niets, en de uren nadien ook niet...zelfs niet na bloed-en urine-onderzoek, echo en foto...brrr, ik krijg het er nog ijskoud van. Kranten-en nieuwsberichten flitsten door mijn hoofd, van kinderen of volwassenen die door een verkeerde diagnose het leven lieten... Maar tegelijk ben je, op zo'n moment, als ouder enorm alert en rationeel en wis je die gedachten. Tenminste: hoe dichter je fysiek bij je kind bent, hoe beter dat dit gaat, merk ik vaak. Hoe meer op afstand, hoe emotioneler. De papa was mee naar spoed en dus rationeel en alert, de mama zat thuis met de oudste (die reeds sliep) en dus een emotioneel wrak. Seconden leken minuten, minuten leken uren... het telefoontje van de papa stemde me echter niet gerust, ze moesten de nacht daar blijven ...
De volgende ochtend weer bloedname, namiddag foto van de longen...ineens opnieuw hoge koorts: 40.6...en geen dokter die kan langskomen (of ze waren op verlof of 'niet van wacht') en dan lig je in het ziekenhuis hé...onbegrijpelijk. Als ouder word je dan emotioneel...ik toch... en dan kwaad. We hebben de diagnose geëist, ik kon echt niet meer een nacht verder in die onzekerheid en mijn kind met 40.6 gr ook niet. Het is vrijdagavond 20u en dus bijna 24 uur later... Uiteindelijk toch een diagnose (via de telefoon): beginnende pneumonie en..de antibiotica mag gestart. Halleluja!
Het gaat ineens zienderogen vooruit met onze kleine man, die zich zo flink houdt. Thuis zeurt hij soms de sterren van de hemel, maar in het ziekenhuis: geen kik...Stoer hé :)
En nog meer goed nieuws: van de dokter mogen we maandag, zoals gepland, op vakantie vertrekken...
Morgen nog een dagje ziekenhuis, ondertussen verder pakken en dan zijn we klaar voor hopelijk een super vakantie!
Maar nu eerst nog wat quality time met de oudste. Na alle aandacht voor zijn kleine broer verdient hij dat dubbel en dik. Hij mag vandaag bij mama in grote bed, op papa zijn plaats, en we kijken samen naar zijn favo film aller tijden: Cars 2. En ondertussen bedenk ik me dat het geluk toch weer in die kleine dingen schuilt...Lang leve een reality check op tijd en stond, al wil ik deze toch even snel vergeten...
Geen opmerkingen:
Een reactie posten