Strak in 't pak

Een snelle blik op de kalender drukte me vandaag even met de neus op de feiten...2 maanden geleden is het (!) dat ik mijn loopschoenen nog aantrok, SHAME ON ME! 
Twee maanden, dat zijn 8 weken en 24 loopsessies!  Verzachtende omstandigheden, die kan ik met hopen laten opdraven, maar -face the fact- het zijn gewoon excuses.  Dus no mercy meer vanaf nu...
In allerijl heb ik dus vanochtend mijn schoenen gezocht...van onder het stof gehaald, moet ik toegeven.  En gewapend met regenjasje en MP3 richting sportterrein.  Met wat spanning, want ik ben toch wel een klein beetje een prestatie-freak.  De 10 km die ik eerder aankon, dat zou nu geen haalbare kaart zijn, besefte ik goed.  Maar op z'n minst 5 moést lukken...of net iets meer.  Onder de 5 en ik kan er gegarandeerd een uurtje over nukken.  Gelukkig gingen de eerste kilometertjes vlot, even vrees voor steken in de zij, maar die bleven -godzijdank-uit... en dan regen!  Net op tijd...afkoeling voor 't oververhit kopke en ik besluit nog even door te bijten.  Lopen in de regen is zalig, al moet het nu ook weer geen onweersbui zijn, natuurlijk.

Met Running (Disclosure Remix) van Jessie Ware in de oortjes gaat het nog wel even goed.  Resultaat: 6 km... Ik ben er niet euforisch van geworden, maar soit...de 10 km op Dwars door Hasselt is tenminste nog geen verloren zaak.

En een lijf zoals Madonna op haar 54 misschien ook niet!  Afgelopen donderdag live mogen meemaken (dankzij een gratis kaart, anders had ik er waarschijnlijk geen 100 euro aan uitgegeven).  Strak in het pak zit ze, zéér strak! 

En ze dartelt maar liefst 2 uur lang over een indrukwekkend mega-podium.  Je moet het maar doen op die leeftijd.  Maar mijn jeugdidool van weleer kreeg me niet echt warm.  Na 'Music' ben ik haar ook kwijtgeraakt onderweg, dus haar nieuwste album klonk me dan ook als chinees in de oren.  Pas bij Express Yourself en later bij Vogue en Papa don't preach vergat ik even dat we in de (gietende) regen stonden.  Like A Prayer was tenslotte een explosie van formaat, en als ik zo rond me keek, was ik duidelijk niet de enige die gekomen was voor de 'gouwe ouwes'.  Alleen had ik gehoopt nog iets te horen van 'Ray of Light', een steengoed album. 

De show was verder indrukwekkend, haar entourage ook... ik vermoed dat ze met ijzeren hand haar dansers selecteert en dirigeert.  Onvoorstelbaar, een echte machine...
En zoals het een echte diva betaamt, vertrok ze weer met gierende banden in een geblindeerde karavaan van wel een tiental terreinwagens.  De laatste noten waren nog maar een paar minuten eerder gespeeld.  Alles zeer strak geregisseerd en getimed, bijna zielloos, vond ik. 

Geef mij maar een concertje van Arsenal in de plaats, bij voorkeur in 't Rivierenhof.    Lekker gemoedelijk, met een paar bis-nummertjes achteraf én volledig live. :)  De zangeres, Leonie Gysel, iets minder 'strak in 't pak', maar daarom niet minder charismatisch.  Integendeel zelfs! Loooooove Leonie!!