Reflectie 2013

De laatste dagen van het jaar...Traditiegetrouw betekent dat een moment van reflectie. De balans opmaken, nagenieten, verwerken, alles op een rijtje zetten, ... wat je wil. Ieder doet het op zijn manier, maar traditiegetrouw ligt er ook altijd wel wat 'tristesse' op de loer tijdens zo'n dagen.
Het einde van een jaar betekent ook een beetje 'loskomen' van dat oude jaar, van herinneringen, van gebeurtenissen,van mensen misschien...en dat is niet altijd makkelijk. Maar het veelgehoorde cliché zegt dan dat elk einde een nieuw begin betekent. 100 maal herkauwd, maar een mooie ingesteldheid. Vind ik.

Als ik zelf een beetje mag reflecteren nu, dan blik ik tevreden terug. 2013 bezorgde me een content gevoel. Het was een jaar met een uitdaging. Of meerdere misschien.
Ik ontmoette nieuwe mensen. Boeiende mensen. Die me een kans gaven. Een kans die me schrijfopdrachten bezorgde. Schrijven werd een passie, waarvan ik tot voor een paar jaar niet wist dat ze in de kleinste vezel van mijn lijf borrelde. Maar het voelt goed om die passie te kunnen/mogen cultiveren. Echt onwijs goed.

Een jaar geleden begon ik nochtans met een klein hartje. Maar als er 1 ding is waar ik keihard in geloof, dan is het je hart volgen. Ook al is het soms maar een hartje. 

In 2013 hakten we ook knopen door. We lieten de kids van school veranderen, na een moeizaam parcours op de oude school. Als het de kids aanbelangt, dan lig ik - zoals vermoedelijk elke ouder- in een mega-knoop. Wikken en wegen, voor en na, veel praten, traantjes en slapeloze nachten... alles passeerde de revue. Maar we namen de sprong (in het diepe). Ze namen, tot grote opluchting, een goede start op de nieuwe school. En het gaat tot nog toe goed. Ja, prima zelfs. Fijn. Content.

Verder is er niet zoveel te reflecteren. Enkel dingen om dankbaar voor te zijn.
En zo kijken we rustig vooruit naar wat toch wel een énorm heuglijk jaar lijkt te worden. 2014 brengt ons een eerste communicantje (ja, onze jongste wordt groot!), een trouwpartij (nee, niet van mezelf) en ...een baby'tje (néé, ook niet van mezelf!)!
Héérlijk, toch! Eind 2014 dus wel heel wat te reflecteren... :)

to be continued

Dank jullie wel voor het lezen, het volgen en voor de fijne reacties!

Maak er een superfijn eindejaar van!

Jingle Bells: a state of mind

Zo, Kerst staat dus effectief weer voor de deur. Een witte editie kunnen we dit jaar op onze buik schrijven, maar het kost, desondanks, geen moeite om in the mood te geraken. Ook al krijg ik het meer dan eens op mijn heupen van the most wonderful time of the year-gezangen.
En ook al neem ik me elk jaar voor om...géén nieuwe kerstversiering te kopen, om het huis niét vol kaarsen te proppen, om me strict aan het cadeautjes-budget te houden, om geen nieuwe feestoutfit te shoppen zo vlak voor de solden, om mezelf niet te storten op de overvloedige kerstbuffetten,...

Grmpfffff, het ziet er dus naar uit dat dat weer niét gaat lukken. Nieuwe kerstversiering...het moest en zou wit worden dit jaar en de kerstballen stonden aan 30% korting, dus: check!

Kaarsen...op elk vrij schapje minstens één: check dus. Wat betekent dat ik voor het slapengaan een extra rondje doorheen het huis loop, om er zeker geen te missen. Kwestie van niet te vroeg met de kerstboomverbranding te starten.

Cadeautjes-budget werd alweer ruim overschreden, zoals elk jaar. Dit jaar lukte het ook wonderwel om écht leuke dingen te vinden. Zo leuk zelfs, dat ik bijna geen zin heb om ze af te geven. Maar soit, de beste cadeautjes zijn degenen die je zelf wil, zeker? Het is tenslotte Kerst voor iets... Gun je medemens ook eens iets, enz...*zucht*

Voor de outfit ben ik ook overstag gegaan, moet ik toegeven. Ik was de inhoud van mijn kleerkast beu. Punt. Al heeft mijn wederhelft de indruk dat ik van een andere planeet kom, als ik zulke zaken verkondig. Dus kocht ik (stiekem) wat nieuws. Onder het motto: een LBD'ke heb je nooit te veel in je kast. En OK, ook nog wat andere zaken, maar aangezien dit bewijsmateriaal is dat tegen me gebruikt kan worden, beperk ik de visuele bewijslasten.

En wat de culinaire vooruitzichten betreft... I am a die hard FOOD LOVER! Need I say more??

Moraal van het verhaal: Preventieve loopsessies...ook check. We willen immers nog in dat LBD'ke geraken, niet waar? No pain, no gain...

Stilstaan is niet achteruitgaan

Wie mijn blog regelmatig leest, weet dat ik af en toe - in mijn malle mama-molen- wel eens op de rem trap. Of beter nog: helemaal stilsta.
Stilstaan...het woord herinnert me spontaan aan mijn economie-leerkracht in mijn middelbare-schoolperiode. De vrouw kon niet (en ik wik mijn woorden) op mijn sympathie rekenen, vooral vanwege haar uiterst raadselachtige examens.
Maar ook omdat ze constant STIL-STAAN IS ACH-TER-UIT-GAAN scandeerde. Ze herhaalde het zo vaak dat ik bijna overwoog om het op mijn examenblad te noteren, dat toch meestal (te) blanco bleef.

Awel, ik ben het niet eens met haar. Nu durf ik dat zeggen, 20 jaar na datum. Op economisch vlak heeft ze, strict genomen, wellicht een punt.
Maar economie is geen exacte wetenschap. Daarvoor is er te veel menselijke invloed. En dan is stilstaan helemaal niet achteruitgaan. Af en toe stilstaan, is nodig. Even alles herkaderen. En meeleven...

Iets wat misschien te veel in deze kerstdagen - in een sfeer van peis & vree - gebeurt, en te weinig op andere dagen.
Maar kerstperiode of niet... ik wil vandaag, op deze vrijdag de 13de, toch stilstaan. Of meeleven...

Met kleine Kamiel, die nu al moet vechten voor zijn jonge leventje. Samen met zijn mama, die al even hard vecht voor het hare...
Met Sabine, die haar man en lieve papa voor haar kinderen moet missen.
Met Tom en Shirley, die vechten tegen borstkanker.
Met Frederik, die zijn vrouw en mama van zijn dochtertjes een jaar geleden plots moest afgeven.

Verdriet en pijn dat niet breed uitgesmeerd wordt op tv, maar dat even hard wordt geleden. Ondanks de ongelooflijke positieve kracht waarmee ze in het leven staan, ieder op zijn manier.

Deze blog is voor jullie. En straks ook een extra kaarsje, of 10...X

Dwaas December

Zo, de Goedheiligman mag weer relaxen onder de Spaanse zon. Met andere woorden: we kunnen opnieuw opgelucht ademhalen. En we verwelkomen bij deze een staat van peis & vree! Zoals dat hoort in deze eindejaarsperiode.
En het was nodig, want de voorbije dagen bereikte de Sint-spanning toch wel een alarmerend hoogtepunt, gecombineerd met ware Sint-visioenen. Ocharme, die kleine kinderhartjes...
Geduld is een schone deugd, zeggen ze...maar breng dat een 6- en 8-jarige maar eens aan het verstand. Een geluk dat de Sint-buit de gemoederen kon bedaren. De LEGO-lading doet zelfs vermoeden dat we zéér rustige weekendjes tegemoet gaan.

Lang leve dus het leven na 6 december! En van de Sint-modus stappen we al meteen in Kerst-modus. Als er 1 maand is waar de economie niet onderhevig is aan de crisis, dan moet het zeker december zijn. Koortsachtig zoeken naar cadeautjes, naar feestmenu's, feestoutfits, vakantie-uitjes, nog meer feestdineetjes, ...Koortsachtig veel geld uitgeven. Het blijft toch een beetje een dwaze maand. Gezellig, maar dwaas.

En met z'n allen doen we lustig mee met die dwazigheid. Gewoon, omdat het eens een keertje moet. Dus...december, haal alles maar eens uit de kast! I am so ready! :)

Men hjemme best...

Een stukje Scandinavië @home

Althans, met een beetje verbeelding...

Fantaseer er wat sneeuw bij, een dampende Finse sauna, een stukje Noorse vis op de winterbbq en... 

je krijgt toch spontaan zin om, met een glaasje (of flesje?) Akevitt, jezelf tot Abba's ultieme Dancing Queen te reïncarneren?

Ik weet het, ik heb veel fantasie misschien...

maar ik ben in de wolken met mijn eigen, kleine streepje Scandinavië. ;)

Men hjemme best...

Home sweet home!

Toen we ons huis kochten, eentje van 1958, wisten we dat er wel wat werk aan zou zijn. Maar dat we nu, 8 jaar en al een resem verbouwingen later, nog steeds verbeteringswerken uitvoeren...dat stond niet bepaald in het plan.

Maar zoals dat gaat met verbouwen, heb je het na een tijdje wel gehad. Na de eerste noodzakelijke renovaties lag het een poos stil. Vervolgens staken 2 kids en bijbehorende slapeloze nachten een stokje voor onze verbouw-energie.
Maar we vonden ze terug. De niet evidente zoektocht naar goede en betrouwbare aannemers zorgde voor wat dipjes in de motivatie, maar zoals dat ook altijd gaat: de volhouder wint. En zo geschiedde...

Met open armen verwelkomden we schrijnwerker, dak-en gevelwerker, tegelaar...
Rust maakte plaats voor stof, tijdelijke chaos en met z'n vieren 'kamperen' op 1 slaapkamer. Garderobe-dilemma's namen dramatische proporties aan, wegens...in welke doos zat die ene broek nu weeral??? En het zwemgerief van de kinderen? En mijn loop-outfit?
Na een aantal weken vuiligheid nemen we nu dus opgelucht afscheid en worden de vakmannen bedankt voor bewezen diensten. Tot grote treurnis van de bankrekening, die nu even in een staat van diepe rouw verkeert. ;s

De voldoening van een mooi afgewerkte ruimte is echter onbetaalbaar.
Een gelukzalig gevoel overvalt me nu als ik mijn mooi betegelde badkamer binnenkom, als de boys in hun nieuwe jongenskamer spelen of als ik de gerenoveerde gevel zie. Waar ik tot voorheen sakkerde op 'het blijft ook een oud huis' en 'hadden we maar gebouwd', ben ik nu blij met de 'charme van ons oude huis'.

En kan ik weer opgelucht, en zonder frustraties, door mijn interieurmagazines bladeren... :) Op naar het volgende projectje!

HOME SWEET HOME

En de levensleuzes...

Volgens Google Maps heb ik nog maar 7% van de wereld gezien. Slik...echt, SLIK!

Kids kluisteren je nu eenmaal aan huis, dacht de egoïstische kant van mezelf snel. Het kwam er de laatste jaren inderdaad nauwelijks van. Maar stiekem heb ik wel een hele grote reiskriebel en zou ik, al globetrottend, de wereld willen afschuimen. Letterlijk de horizonten verruimen en het kleinburgerlijke huisje-tuintje-boompje-beestje-gevoel afschudden. 

Ook al draag ik Oost, West, Thuis best hoog in het vaandel en stap ik na elke vakantie toch ook weer goedgemutst het vliegtuig op...toch knaagt het, die 7%. 

De pessimist in mezelf denkt: Morgen ben ik er niet meer en heb ik nog niks gezien, NIKS. Het gaat ook weer lijnrecht in tegen dat andere motto van mezelf: You only live once. 

Het gevecht der levensleuzes...check!

Gelukkig worden de kids groter en nemen we ze mee, zoveel als kan. Maar voor de echte grote reizen, blijft het toch nog wat dromen. Vroeger droomde ik van het zuiden... Op vakantie? Dan ging je toch naar Spanje of Italië of Turkije of naar de exotische Caraïben....natuurlijk!

Maar met de jaren ervaar ik de drang om het noordelijk halfrond te verkennen. Dat het wondermooi is, proefde ik een tweetal jaren geleden in Oslo. 

Scandinavië heeft zo'n puurheid en zuiverheid, die je nergens anders vindt. En alles straalt zoveel klasse uit. Om maar het design als voorbeeld te nemen. Ik ben grote fan van de Scandinavische look & feel. Strak, puur, less is more... Maar met een warme touch.

En ook al is er overal wel iets, het leven lijkt er wel erg aangenaam en goed georganiseerd. De mensen zijn minder gestresseerd, kwaliteit gaat boven kwantiteit, er zijn nauwelijks files en de criminaliteit ligt een stuk lager dan hier. Scandinavië staat voor Rust, Ruimte en Natuur. En wellicht is het dat wel dat ons - de generatie middenin de rat race (mezelf inclusief) - zo aantrekt.

Emigreren zit er niet meteen in, maar een Scandinavische rondreis wellicht/hopelijk wel. Mét de kids. Het staat alvast bovenaan het verlanglijstje. Sinterklaas?? ;)

Barça, baby!

Daar gingen we dan. 4 vrouwen. Naar Barcelona. Helemaal Sex and the City-style. Zonder SATC- decadentie, maar met véél enthousiasme! Mamalicious mama's on the loose...

Het werd zowaar een mini-vakantie onder een stralende zon 

De bijna 30 graden deden ons koortsachtig shoppen, op zoek naar een beachproof outfit. We doorkruisten de tientallen Mango's en Zara's in deze stad

Maar kwamen niet verder dan de herfstcollectie en wat Intimissimi-shopping  :)

Shopping en... food en...bubbels vormden bijgevolg de rode draad. Dé ingrediënten voor elk geslaagd meidentripje

En het ging verbazend vlot. Wat je niet altijd van een verzameling vrouwen zou verwachten. Eerlijk is eerlijk. ;)

  

Ooit zei iemand eens: "zet een aantal mannen samen en dat is pure fun, eenzelfde aantal van het vrouwelijke geslacht...dat is gewoon...trouble in paradise."

Maar niks van dat. Echt!

Ofwel waren we gewoon ZO blij om een paar dagen te ontsnappen aan de rat race van alledag. Eens een weekend geen rondje taxi, geen overdrukke supermarkten, geen kookpotten, geen was en plas, geen moetjes... enkel magjes.

Toegegeven: Z.A.L.I.G

Opstaan en enkel denken aan...

wat je zelf zal kiezen uit het ontbijtbuffet dat je niét zelf moest maken,

wat je zelf zal doen: een wandelingetje langs Port Vell of een paar shopkes doen, of toch maar eerst een sangria'tje op een zonnig terrasje?

wat je zelf zal aantrekken in die 30 graden...de slippers of de sandalen...en er een half uur over tobben zonder gestoord te worden...

Verscheurende keuzes, zeg ik je. ;)

Het was, kortgezegd, een zalig uitje, en voor herhaling vatbaar...al was onze mama-rol nooit veraf. Zelfs niet als je een Cola Zero bestelt op terras. ;)

Carpe diem

Ik zou kunnen bloggen over de zoveelste futiliteit in mijn leven, over de kleine kwaaltjes, de dagelijkse wasjes en plasjes, de zorgjes,... maar ik kan het niet.  Het lijkt alsof er geen inspiratie is voor een zorgeloos, luchtig blogje. Waarom het zo moeilijk is? Omdat er in de wereld zoveel gaande is... Schrijnende gebeurtenissen die we vaak 'vergeten' of nog erger: negeren. Omdat we zo opgeslorpt worden door ons egocentrisme...

...een gecrasht vliegtuig met 11 doden

...1 op 10 Vlaamse kinderen dat in armoede leeft

...weerloze kinderen in Syrië 

...zelfmoordaanslag in Somalië

...de vreselijke knikkebolziekte die in Afrika kinderen en tieners treft

...

...vrienden die vechten tegen borstkanker

Dan voel ik me weer schuldig om mijn gezeur. We hebben alles om dankbaar te zijn, maar we vergeten het. 

De krant openslaan of naar het TV-journaal kijken, vind ik een enorme opgave. Maar het duwt je wel keihard onder de neus dat we toch een stelletje zondagskinderen zijn. Zondagskinderen met een enorm zeurgehalte... 

CARPE DIEM

Mixed October-feelings

En plots is september voorbij. Dag (astronomische) zomer, dag lange dagen, dag warme avonden,...
Oktober is wat draaglijker onder een indian summertje. Maar als de dagen korter, donkerder en natter worden...dan ben ik absoluut geen oktober-fan.

Verderop de maand wordt het ook alleen maar wat triester, want sinds 11 jaar gaat de maand ook gepaard met verdriet. Dat verdriet overvalt me sporadisch, vaak als een dief in de nacht. Het hele jaar door. Maar nog meer in oktober.

Verdriet heeft iets egocentrisch. Je wentelt jezelf in een cocon van tranen. Vaak alleen, afgesloten van de rest van de wereld. Het is zo oneerlijk, hoor je vaak. En dat is het ook. Iemand geliefd moeten missen, is gewoon niet fair.
Met de jaren heb ik geleerd om erover te praten en om de mooie dingen te herinneren, maar in oktober 2002 sloot ik me af. Met als gevolg dat je verdriet een eenzame planeet lijkt, in een groot, boos universum. Dat egocentrische aspect doorbreken, was niet makkelijk. Terug in dat boze heelal treden, voelde oncomfortabel. Van nul beginnen. Back to the start.

Mezelf tegenkomen was het gevolg en - ironisch genoeg- een levenservaring, met een pakketje zelfkennis erbij. De positivo in mezelf bekijkt het zelfs als een cadeau. Want wat weet je veel als 25-jarige, uiteindelijk?

Ondanks het gemis, probeer ik mijn herinneringen te vullen met het zonnetje dat mijn mama was. En zodoende oktober toch te omarmen, met al haar voor -en nadelen. Genieten van de indian summer en de prachtige folklore. Al hadden we dat toch samen moeten doen, jij en ik...

Voetbalvrouw

Waar ik tot voor kort door de voetbalmakkers van mijn boys begroet werd met Hallo, mama van ... werd dat vandaag plots Ah, daar is de voetbalvrouw! 

Is me dat even een evolutie, waarbij ik mezelf toch afvroeg hoe het eigenlijk zover is kunnen komen.
De voetbalvrouw, allez gij...
Uitgerekend ik, die altijd een lichte afkeer had van het spel. Ik, die zuchtte bij de zoveelste voetbalmatch op TV en vooral: geen ene bal snapte van het spel. Ik, de ultieme voetbal-leek, sta nu elke week naast het voetbalplein. Maakt dat me een voetbalvrouw? Echt?
Het woord heeft zo'n onderdanige bijklank. Alsof je enige missie erin bestaat 100% ten dienste te staan van je voetballende man(nen). Wat voor een aantal onder ons ook wel klopt natuurlijk...

Gelukkig neemt het fenomeen tot nog toe kleinschalige proporties aan. Maar ik voel het, Koning Voetbal regeert in dit gezin. En ik ga me simpelweg moeten neerleggen bij een alleenheerschap. Want na 2 voetballertjes heb ik nu ook een trainer in huis. Ik bereid me alvast mentaal voor op (nog meer) gevulde voetbalweekends, voetbal op tv, geanimeerde voetbalgesprekken aan tafel, ellenlange voetbal-analyses ...

Tot nog toe kan ik het echt wel smaken en schik ik me dus naar Zijne Majesteit, Koning Voetbal. Maar vraag me over een paar maanden nog maar eens of ik toch geen staatsgreep overweeg...

Iemand zin in een potje meiden-voetbal??

Schoolweek 1 #flashback

Schoolweek 1. Het was een week waar ik een beetje tegenop zag, maar tegelijk naar uitkeek. Een nieuwe, propere lei heeft altijd iets ambigu. Bevrijdend, maar ook angstaanjagend. Van nul beginnen, tabula rasa,...ik ben er nog niet helemaal uit of ik het leuk vind of niet.

Misschien is het ook nog gewoon te vroeg.
En ben ik het vooral die moeite heeft met de verandering. Lichtjes weliswaar, maar toch... Facebook-foto's van de voormalige klasgenootjes in hun nieuwe klasjes, verhalen van de mama's van die klasgenootjes, ik-mis-je-boodschapjes van de vriendjes, de oude school voorbijrijden op woensdagmiddag en bekende gezichten aan de schoolpoort zien... Heimwee? Toch een beetje.

Situaties & omgevingen kan ik relatief makkelijk loslaten, maar mensen die me nauw aan het hart liggen...moeilijk. Het klinkt allemaal zo dramaqueen, ik weet het... Die mensen zijn niet veraf, helemaal niet. Het is gewoon even een confrontatie met mezelf. Conclusie: mama is veel minder flink dan de kids. ;)

Want tot nog toe is er bij hen geen traantje te bespeuren, zelfs geen pruillipje. Al missen ze hun vriendjes zeker wel. Ze stormen niet de speelplaats op, zoals weleer. Maar draaien een beetje onwennig rond. De oudste facetime't na schooltijd wel eens met zijn ex-klasgenootje en pocht dan over de nieuwe school, maar zijn oogjes verraden toch iets anders. Maar desondanks, en tot dusver, houden ze zich erg kranig.  En ik ben fier op ze, ZO fier.

Een terugval van het enthousiasme, daar verwacht ik me echter wel aan. Als het nieuwe eraf is, of als de meester eens wat strenger is dan gewoonlijk, of als de juf extra huiswerk geeft, of als het gemis dan plots toch weer (te) groot wordt.

Hopelijk heeft mama tegen dan haar emo-bui overboord gegooid...

't Is weer voorbij, die mooie zomervakantie

Het was een mooie zomer. Een gewéldige zomer. De zon was warm. Heet zelfs. De vakantie was lang. De uitstapjes super. En de fun dus evenredig.
Maar aan àlle mooie liedjes komt een eind. Ook aan deze geweldige zomervakantie.

Hoog tijd voor wat meer routine, hoor je vaak in deze periode. En meestal ben ik ook de eerste om dat toe te geven.
Tijdens die 8 schoolvrije weken ondergaat je kroost als het ware een metamorfose: van gedrilde scholiertjes tot verwende vakantiegangertjes. Die mekaar na 60 dagen ook nog eens helemaal beu gezien zijn. Gevolg? Opstootjes, akkefietjes, ruzietjes, pruillipjes...
Dus kom maar op met die school!! Welkom routine!

Maar niets van dat, deze keer. Deze keer deel ik stiekem het gebruikelijke gematigd enthousiasme van de kids, ondanks het vertrouwen in de nieuwe school. De ervaringen van de voorbije schooljaren bezorgen me, als ouder, een klein hartje.

Tegelijk wil ik het verleden de toekomst niet laten overschaduwen en starten we met een propere lei.
Met goede moed en een open blik. Met een nieuwe juf voor de jongste, en een nieuwe meester voor de oudste. Met een nieuwe klas. Met nieuwe vriendjes. Met een nieuwe boekentas. Gevuld met pakjes goesting. Nu nog héél kleine pakjes, maar ze worden wel groter. Daar gaan we vanuit.

 Aan alle ouders die de voorbije jaren lief en leed met me deelden aan de schoolpoort ;)...BEDANKT! Ik ga onze babbels ontzettend missen! Ik wens ieder van jullie en jullie kids een super start van het nieuwe schooljaar! xxx

Planeet Pukkelpop

Na de storm in 2011 sloeg ik een jaartje over, maar wat had ik spijt...ZOVEEL spijt! Dat ik vorig jaar slechts van vage Foo Fighters-tonen in mijn achtertuin kon genieten, was de spreekwoordelijke druppel. En zwoer ik op mijn communiezieltje: NOOIT sla ik nog een Pukkelpop over. Never. Jamais.

Als een kind in een snoepwinkel voelde ik me bijgevolg tijdens mijn langverwachte Pukkelpop-dag gisteren. Alles kan, alles mag...het was even gepermitteerd. Effe weer in dat (weliswaar minder strakke) tienerlijf kruipen, ook al weet je dat je het achteraf keihard moet uitzweten. 

En inderdaad, de recuperatie-tijd is op z'n minst verdrievoudigd. Zelfs zonder een teveel aan alcohol voelt het alsof ik met een houten kop een halve marathon liep. Maar liefst 8 podia afschuimen, beschouw ik vanaf vandaag als een vorm van topsport.

Maar weet je wat...het was de drievoudige recuperatie-tijd meer dan waard. Het was genieten, elke minuut. Van begin tot einde. Van voor tot achter. Van boven tot onder.

Waarschijnlijk is het niet wetenschappelijk bewezen, maar onder een zonnetje genieten van straffe muzikanten en even straffe muziek zorgt ongetwijfeld voor een explosie van één of ander gelukshormoon. Althans, bij mij toch. Want ik was happy, volkomen happy op de planeet die Pukkelpop heet.

Muziekliefhebbers zullen het met me eens zijn: je wordt er gewoon wat lyrisch van. :)

Maar Pukkelpop is meer dan muziek alleen. Het is entertainment, theater, carnaval. Het is inspannend, maar tegelijk ontspannend. Het is shaken op beats, jumpen op rap, headbangen op rock, chillen op soul. Het is je innerlijke zelf versterken met allerlei vettigheid en uitblazen in de stoffige steppe die de wei geworden is. Het is je hygiënische grenzen verleggen, extreem vuile voeten negeren en je adem inhouden op de oververhitte en overbevuilde TOI TOI-toiletten. (Zou dat per toeval Toi Toi heten, zoals in 'bonne chance'? ;) ).

Het is, na meer dan 12 uur Pukkelpop-activiteit, strompelen naar je fiets en thuis halfslaperig al het stof van je afspoelen. Het is uitgeteld in slaap vallen en de dag nadien nog steeds niet uitgebabbeld geraken.

Waar het hart van vol is, loopt de mond/pen van over. ;) 

Love you, Pukkelpop! See you next year!

Oneliners

Vakantie met mijn boys is altijd een kweekvijvertje voor grappige oneliners. Gevatte uitspraken, een ongezouten mening, een verrassende kijk op de wereld... mijn moederhart is op zo'n momenten één van de gelukkigste ter wereld.
En ook al krijgt mama wel eens een punthoofd van de stoere jongenspraat en het soms iets té plastische woordgebruik van mijn 8- en bijna 6-jarige, waarvan ik vermoed dat het zijn oorsprong vindt in een soort van mannelijke oerdrift naar aandacht (lees: macho-gedrag avant la lettre), ze compenseren het vakkundig, die boys van mij.

Zo bestempelde mijn 8-jarige het Westvlaams als een andere taal (ahum...sorry Westvlaamse vrienden!). Tijdens een wandeling in Brugge hoorde hij een gesprek tussen rasechte Westvlamingen, in een stilstaande wagen. Zijn conclusie: "Raar, ze spreken een andere taal, en toch rijden ze in een wagen met een Belgische nummerplaat". De uitleg dat in ons land eigenlijk drie talen gesproken worden, heb ik hem op dat moment maar bespaard, wegens voorlopig te complex.

Onze jongste ventileert dan weer ongezouten zijn mening over muziek. Lana Del Rey produceert in zijn ogen muziek voor een begrafenis. Al compenseren haar lange haren wel één en ander voor Mister Loverboy. Ja, hormonen tieren blijkbaar al welig in dat bijna 6-jarig lijfje. Met zekerheid een macho in de maak dus. (help)

Stromae en Tom Odell zijn daarentegen wel OK.
Als hij bijna foutloos de refreins van Formidable en Another Love  meezingt, krijg ik weer een instant vakantie-gevoel. Ook al is die inmiddels voorbij.

En dan is er nog altijd de Boys' talk-compilatie in de linkerkolom hier. Geweldig, hé, die kids? :)

De grote boekentas

Of ik de grote boekentas al gekocht had? Euh ...nee, maar aan de frequentie van die vraag de afgelopen weken kon ik afleiden dat het blijkbaar een vrij 'urgente' zaak was. Ik heb de aankoop uitgesteld, dat is een feit...maar nu is het dan toch zover: dé grote boekentas is in da house! Voor mijn kleinste man nog wel.

Dezelfde kleine man die een paar weken geleden afzwaaide van de kleuterschool

Die nog niet zo heel lang geleden leerde fietsen

En met een tut in de mond leerde stappen

En hele dagen worstelde met zijn knuffels in zijn park

En ooit nog een héél klein, pasgeboren ukje was

 

Nog niet zo heel lang geleden, en toch gaat ie nu al naar het eerste leerjaar. Eerlijk is het niet, zeg ik je.
Maar als ik hem zo zie staan blinken met zijn boekentas, dan leg ik me gedwee neer bij 'elke leeftijd heeft zijn charme'. :)

De stap in september wordt extra groot, want we gaan ook nog eens naar een andere school. Met pijn in het hart weliswaar, maar na veel perikelen op de huidige school met onze oudste kapoen, blijft geen andere keuze. 

En verhuizen we dus naar een school met een beter zorgklimaat. Eentje die hopelijk wel aandacht heeft voor het individuele kind en geen elite-school, waar het zogezegde 'kaf van het koren' gescheiden wordt. Alsof 8-jarigen nu al gebaat zijn met de wetenschap dat er überhaupt een kaf en een koren moet zijn. 

Want aan die grote boekentas hangt een kind dat gewoon graag naar school moet gaan, zonder meer. Of je een 7 behaalt, of een 9...er mag noch kaf, noch koren zijn. Enkel talenten, want elk kind heeft er minstens één.

Thumbs up dus voor mijn kapoenen. Mama is fier op jullie! 

Crazy, crazy world...

Af en toe staat staat de emo-kikker in mezelf even stil bij de gekke wereld waarin we leven. Een wereld die oh zo schoon is, maar soms ook -oh zo- crazy, gewoon...crazy. En niet eerlijk.
Dat was ook het enige wat ik kon bedenken bij het nieuws de afgelopen dagen. Nieuws dat op een horrorfilm lijkt.
Een jongetje overlijdt op een vakantiekamp, na aanrijding door een tractor. 80 doden en massa's zwaargewonden bij de treinramp in Spanje. En of dat niet erg genoeg is, blijkt de machinist ook nog eens te kicken op overdreven snelheden.

Dan staat mijn verstand weer stil. En besef ik opnieuw dat het leven toch een ongelooflijk lucky shot is, een nietig lotje uit de loterij.
Wees blij dat je niet dat treinzitje had in Santiago de Compostela, dat het niet jouw kind was dat daar in die stallen in Peer rondliep,...

En of de zon nu 30 graden op ons afstuurt of slechts 20, of het nu onweert, hagelt, sneeuwt, stormt...
ik pak mijn kids nog eens extra goed vast vandaag.

En denk, cliché of geen cliché: 

One hot 21st of July

Nog nooit kregen ze me op 21 juli naar Brussel, maar deze keer wel. Op zowat de heetste 21 juli ooit, vermoed ik. Met de trein nog wel, met 2 kids, en met - naar schatting- 500.000 andere zotten...Het zou de perfecte basis kunnen zijn voor een familietripje richting hel.  Maar dat werd het gelukkig niet.

Mijn kids bleken flinke stappers én - wonder boven wonder- bestand tegen de hitte. Met dank aan het schitterende Warandepark, dat een kermis, pretpark, openluchtzwembad en festival in één bleek te zijn. Op elke hoek was spektakel en dus geen moment verveling.

De kids waren helemaal in de mood, met hun Rode Duivel-outfits

En ze hadden veel fun

Slechts een glimp van het nieuwe vorstenpaar, maar het militaire défilé was toch interessanter, vonden ze ;)

We aten veel te dure frietjes op een stoffige 'wei'...maar hé, het gaf zowaar een festival-gevoel

Het was ongeduldig wachten op het vuurwerk

Maar dat wachten werd beloond

De treinrit terug naar huis was er eentje van KO

Enne, 't is graag gedaan...Filip en Mathilde. Volgende keer wel graag front row seats. ;)

Midlife flux

Ik installeer me graag in mijn ligzetel. Liefst in het zonnetje (of liever: dat is de voorwaarde). En - oh boy- wat draait ie overuren, die zetel. LOVE summer!
Een fris glas rosé spoelt de hete zonnestralen door en mijn favoriete magazine stilt ondertussen mijn leeshonger.
Doorheen de jaren ben ik - gelukkig- geëvolueerd van Joepie, naar Flair, met een sporadische roddelbladen-stop, naar Feeling. Mijn all time favourite. Het heeft alles wat ik wil: glamour, fashion, interieur en culinaire...euh... orgasmes, afgewisseld met inhoudelijk onderhoudende artikels. Me like a lot.

Zit je dus gezellig in je ligzetel, krijg je ineens een artikel over een volgende mijlpaal in je maag gesplitst...de gevreesde midlife en het onvermijdelijke vervolg ervan: crisis. Net de mid 30 voorbij (en verteerd), krijg je dat. 40 lijkt nog zo ver weg, maar tegelijk ook weer niet.

Maar Feeling zou Feeling niet zijn, moest er geen feel good-luikje aan zitten, uiteraard. Want, bloklettert het, we zijn op ons best tussen 40 en 60. In dat geval: waar moet ik tekenen? Tram 4 mag ogenblikkelijk halt houden hier, I tell you.

Het is een interessant artikel, van ene dokter Bainbridge, een 42-jarige bioloog en net de trotse eigenaar van een sportwagen en een charmant...buikje. Maar: Niets aan de hand, de midlife is een mythe, zegt ie. Ik begin spontaan al wat minder te zweten (is dat ook niet iets wat je wél ineens gaat doen dan?).

Wat volgt, is ware propaganda voor de fabulous fourties. Je zou zo in een teletijdmachine kruipen.
Je bent op het toppunt van je kunnen. At the top of your game. Nou...
Mensen van middelbare leeftijd zwaaien de plak. Het is geen periode van angst, maar eentje van evaluatie en zelfreflectie. Het is ook een maatstaf voor een succesvol, goed geleid leven.

Zo hebben de veertigers ook meer zelfvertrouwen, en zijn ze rustiger. Waar je in je twenties of thirties nog, als een kip zonder kop, rondhost van de ene levensgebeurtenis naar de andere (check!) en misschien wel eens in een depressie geraakt, beloven de fourties een zen-fase.

Ik drink ondertussen mijn glas rosé bijna ad fundum leeg.
Midlife is dus geen crisis, maar een flux, volgens de professor. Een bevrijdende periode. Eentje om je zin te doen en te genieten.

Halleluja! The best is yet to come dus...

Het leven zoals het is...the airport

Gesmuld heb ik indertijd van die tv-reeks. Eén Easyjet-vliegtuig is genoeg om weer medelijden te krijgen met de crew. De meest onmogelijke passagiers haalden het bloed vanonder vele gemanicuurde stewardessen-nagels, worst case scenario's teisterden menig crew-member. Maar ook de Vlaamse versie met inspecteur Dirk, redcap Johan en douanier Ria kon op mijn mateloos respect rekenen.
Eén conclusie: blij om slechts passagier te zijn.

Het vliegtuig nemen is hoedanook altijd een beetje avontuur en met wat 'geluk' ben je zelfs live getuige van Het leven zoals het is. 
Ok, dit klonk als leedvermaak, I know...maar dit jaar zagen we écht dronken passagiers (jawel, om 6u 's ochtends), pure wanhoop bij vergeten identiteitskaarten, de politie die na de landing een stuk onverlaat van het vliegtuig kwam halen,...yep, een vleugje reality. Altijd boeiend tijdens het wachten.

Zelf ben ik een absolute control freak als het aankomt op de luchthavenpaperassen: driemaal checken of je de tickets bij hebt, en de paspoorten, en of ze nog wel geldig zijn (met dank aan het gemeentebestuur voor de herinnering!), en of de koffers niet te zwaar, te hoog, te dik enz. zijn.
Een hoop gestress, zo bij een ontieglijk vroege vlucht. Ik krijg van minder hoofdpijn. Komt daar nog bij dat je je kids driedubbel in het oog moet houden op een plaats waar het nu eens àltijd druk is. Er bestaan nu eenmaal geen 'rustige' luchthavens.
En of ze naar het toilet geweest zijn en of ze hun knuffel nergens hebben laten liggen.

En dan...hét sidder-en-beef-moment bij uitstek: de handbagage-controle. Ik ben een brave burger en check dus ook driedubbel mijn handtas, maar toch blijft het angstvallig afwachten. Of die strenge douanier-blik de jouwe niet kruist. En of dat alarm niet loeihard begint te piepen, zodra je passeert.
Ja hoor, ervaringsdeskundige...that's me. Bijna elke keer ben ik de pineut, die gefouilleerd wordt en in een kotteke zich half mag uitkleden. Je moet er wat voor over hebben, voor dat weekje vakantie.

En o ja, dat weekje heeft deugd gedaan! Zelfs de zon kreeg ik in de koffer.
Gaf zowaar stress bij het wegen van die koffer (4.5 kg te zwaar...leve Ryanair), maar gelukkig was er in de handbagage nog plaats en...guess what: geen strenge blikken bij de douane. 

The airport, you gotta love it!!  

Summer Feeling

Het wispelturige zomerweer zorgt voor wat onrust in de dagelijkse, vestimentaire beslissingen. Kleerkast-dilemma's...dé killer van elk goed humeur! Pragmatisch als ik ben, neem ik dan maar het zekere voor het onzekere: én zonnebril én paraplu én regenjas én pumps én laarsjes... Eén en al gezeul, maar soit...we zijn tenminste op élke zonnestraal voorbereid. 

Onder het motto: een verwittigde vrouw is er twee waard...

Het zomert in België en wat neem je mee?

Een degelijke paraplu, groot genoeg voor twee

Een regen-outfit

Je hipste zonnebril

Waterproof laarzen, bestand tegen een wolkbreuk en/of overstroming

Je nieuwste bikini voor een plotse opstoot van de thermometer

Een classy vakantie-outfit voor die spontane BBQ

En o ja...een aanpassingsvermogen om u tegen te zeggen.

Maar hey, we klagen niet, want we zijn blij met elke zonnestraal, toch?

Eén

Miss Mamalicious mag 1 kaarsje uitblazen. Jawel!
Al 12 maanden geleden is het dat deze blogpost verscheen. Met veel aarzeling, op die 18de juni 2012. Moet ik eerlijk toegeven.
Maar een post die tegelijk zoveel blog -en schrijfkriebels gaf, dat ik het nodig vond om voortaan de ervaringen, de uitdagingen, de bedenkingen, de lach en de traan in mijn leven, en plein public, neer te pennen. :)
Want zo gaat dat in het leven. Soms is het feel good, en soms feel bad. Niks mis mee. Meer nog: volstrekt normaal.

Al 365 dagen geleden dus. En toch heb ik nog steeds lezers. Redelijk fantastisch vind ik dat toch wel. :)
En dat al dat bloggen nog professionele uitdagingen in gang zette, vind ik zo nog fantastischer. Want ik ben er eindelijk achter dat ik, ondanks een stukje honkvastheid, écht wel nieuwe en andere dingen nodig heb. Nieuwe impulsen, andere horizonten.
Een mooi tegengewicht dat alles in balans brengt.

En zoals dat bij een echte verjaardag hoort, klinken we erop. En hoera: Miss Mamalicious trakteert! Ga naar de Miss Mamalicious-facebookpagina en ontdek hoe je mee kan bubbelen!

Juni

Juni is wellicht één van mijn favoriete maanden. Weg werkdrukte, weg regen en grillige temperatuurschommelingen, weg winterkledij (ja, die bleef dit jaar uitzonderlijk lang binnen handbereik)... hello ZOMER!
Tijd voor quality time, voor terrasjes, voor aftellen naar de vakantie...zalig zorgeloos.
Juni heeft me tot nog toe niet teleurgesteld. Een prettig weerzien met - long time, no see- DE ZON was daarin een bepalende factor, laten we eerlijk zijn...
Het natte verleden laten we voor wat het is, geen gezeur, geen gemekker meer...de zon is er, en ze is ...here to stay!

De arme, blokkende studentjes zullen het niet graag horen. En je kan ze geen ongelijk geven: na vele herfstige weken moeten studeren met dit zomerweer...Je zal het maar meemaken.
Dus ik leef met ze mee. En wellicht zal ik dat binnen een aantal jaren nog meer doen. Als mijn eigen kids achter de boeken moeten kruipen. Of juni dan nog steeds staat voor zalig zorgeloos, betwijfel ik ten zeerste.
De quality time situeert zich dan in de boeken, en mama ruilt terrasjes-time in voor 24u-permanentie à la maison: een luisterend oor voor de onvermijdelijke frustraties, een portie peptalk voor de het-gaat-er-echt-niet-meer-in-momenten, een schouder voor de traantjes, een coaching-sessie voor de laatste loodjes, een bordje comfort/energy food voor de broodnodige boost,...
Een loodzwaar traject, met op z'n minst wat extra grijze haren en vele slapeloze nachten op het einde van de rit.
Dus bij deze verdienen ook de mama's en papa's een behoorlijk hart onder de riem. De blokkende kroost mag zich, ondanks de omstandigheden, gelukkig prijzen.

Tot vorige week stond ik er echt nog niet bij stil. Alsof ik de gedachte blokkeer. Maar ik moet toegeven dat bovenstaand tafereel echt niet meer zo'n ver-van-mijn-bed-show is.
Met eentje in het tweede leerjaar en een afzwaaiende kleuter kwam ineens het besef dat we binnenkort officieel uit de kleine kinderen zijn. En neem dat meteen ook maar letterlijk: uit een kleerkast-razzia bleek dat de garderobe van de boys op z'n minst een paar cm te klein geworden is. De oudste vindt het alvast super: fier verkondigt hij dat hij al tot aan mama haar ...-ja hoor- borsten komt! Een mijlpaal, toch? ;)

What's app?

Waarschijnlijk waren we een hopeloos uitstervend ras aan het worden, maar tot een drietal maanden geleden was een (oude) laptop zowat het enige 'vernuftige' ding hier in huis. En dan nog was dat een behoorlijke revolutie...een computer op je schoot, voor TV zelfs...Stel je voor...
Gesprekken over apps, android, iTunes, playstore en gelijkaardige alien-achtige begrippen gingen dan ook volledig aan ons voorbij. Maar kom, we zijn nog relatief jong en ne mens moet kunnen meepraten, dus deed de iPad zijn intrede. En recent zelfs een heuse smartphone...

Al is deze laatste me, drie weken later, toch nog vaak te smart af. Tja, het ding heeft zijn naam ook niet gestolen, natuurlijk.
Zo deed ik er vanmorgen welgeteld tien minuten over om mijn oorverdovende smartphone-wekker het zwijgen op te leggen. Bijna had ik Zijne Slimmigheid door de WC geflush't.
En verder weet ik ook nog altijd niet hoe mijn smartphone-foto's op die ouwe laptop geraken. (en ja, de kabel heb ik gevonden, dank u!) Stiekem ben ik ook wat lui om de handleiding volledig te doorlopen, die ik eerst nog online moet opsnorren ook. Want nee hoor... dat steken ze tegenwoordig niet meer in de dooskes. Old skool, zeker?
De touchscreen is ook een vak apart. Hard to handle ... van tijd. En de confrontatie is groot als ik de behendigheid van de kids zie. Vingervlug zijn ze ermee. I'm so old, denk ik dan.

In no time zweven ze van de game store, naar google en youtube. Voor hun favoriete filmpjes, muziekjes, spelletjes... En de uitleg erbij is hilarisch. Alsof mama uit een prehistorisch tijdperk komt. "Kijk mama, als je iets niet weet, moet je dat opzoeken op goochele". Mijn eigen, uiterst schattige, mini-handleidingen zijn het. :)

Anderzijds ervaar ik ondertussen de gemakken van die onwijs slimme foon. Tussen 2 afspraken door snel even je mails checken, afspraken inplannen, snel dat adres nog even opzoeken...Het spaart zowaar wat avondwerk uit. Wow...alleen al daarvoor krijgt deze uitvinding een staande ovatie van mij!

En toegegeven, 't voelt toch wel on-ge-loof-lijk smart hé? ;) 

PS: Nu nog wat apps voor de afwas, de poets, de strijk...en ik heb er een verslaving bij!

Smaakmakend!

Smets Premium Store in Brussel, de enige plek waar het deze week voor mij een beetje zomerde.
Gisteren, op de Weekend Blog Awards. Een lust voor het fashionable oog, zowaar.

where the magic happens!

Tijd om te shoppen was er helaas niet, maar daar hadden ze bij Weekend Knack - wat mij betreft (ze moeten ongetwijfeld lucht gekregen hebben van mijn food-addictie) - een meer dan evenwaardige compensatie voor gevonden: trendy drank & hip voedsel.
Nice, verrry nice! Want naar al die mooie kleren kijken, maar niet aankomen...daar schieten mijn smaakpapillen dus van in actie. Hmm, is dit misschien een vreemde variant op die Pavlov-Hond?

wwwwwodka time!

Soit, het was alleszins niet verstandig om thuis met een lege maag te vertrekken, want de eerste slok alcohol steeg al meteen naar mijn hoofd. Dus het hip voedsel ging goed binnen: sushi, soepjes, chips, hamburgertjes, frozen yoghurt (sooo yummie!).... Madam Confituur en Baked Louie stonden erbij en keken er naar. Ja, zélfs foodbloggers! Moet je nagaan...

Maar goed, er was nog wat anders te spotten dan food. Veel bloggers uiteraard. Beauty bloggers, fashion bloggers, deco bloggers, city bloggers, personal bloggers, fotografie-bloggers... Tussen al dat hip blogtalent kreeg ik toch wat last van een licht Calimerocomplex. Jij bent groot en ik ben klein... het werd plots meer dan een nasaal zinnetje uit mijn peutertijd.

Maar al gauw bleek dat ik aan de winning side van de zaal stond, toen mijn confituurminnende blog-vriendin maar liefst derde werd! En de winnaar van de Fresh Talent-award, onze Louie, stond ook in de buurt.
16 jaar, begot ...en nu al een bakfenomeen, met binnenkort een eigen boek. De pubers van vandaag zijn duidelijk niet meer wat ze geweest zijn!

Daar stond ik dan, 20 jaar (slik!) ouder ...en ik keek er naar. Maar met plezier, heel veel plezier. En hey, deze Calimero was wél op de Blog Awards, hé...en dat zonder nominatie! :)

I was there!!!

The running blues

Ik moet het toegeven...ik was het kwijt. Mijn motivatie. Lopen zei me de afgelopen weken - of beter: maanden - nauwelijks iets. De 10 km die ik vorig jaar nog liep, leek een eenmalig fenomeen uit een ander leven te zijn.
Hier en daar nog es een ocassioneel loopke, maar elke keer met een hoop gezucht en een motivatie die ik uit een mastodont van een diepvries moest opdiepen (en nadien ontdooien). Vroeger kriebelde het om mijn loopschoenen aan te trekken. Maar de runner's kick verdween langzaamaan. What happened??

De analyse laten we maar voor wat het is, want eigenlijk zijn het alleen maar excuses. Met de lente in het hoofd en DDH in het vooruitzicht, is de strijdlust en prestatiedrang weer aangewakkerd. Hopelijk helpt wat routine me weer snel in mijn oude ritme, want 5 km lopen gaat niet meer zonder moeite...en dan slaat mijn innerlijke runner (ergens diep vanbinnen toch nog aanwezig) groot alarm. Hoezo??  5 km is -met bijna 2 jaar 'loopervaring'- voor pussy's. Toch? ;)

Soit, ik kan meer en moét meer. Na een redelijk loopke vandaag denk ik terug herenigd te zijn met mijn innerlijke runner. En durf ik stiekem te dromen van 10 km. Héél stiekem, want ook vandaag was het pussy-gehalte toch weer behoorlijk aanwezig: veel zweet, net geen tranen, een hoofd als een overrijpe tomaat en een hartslag die menig cardioloog een attaque zou bezorgen.
Het gegeven van die fameuze runner's high is me trouwens, tot nog toe, geheel vreemd. Endorfines en zo, die je tijdens het lopen een gevoel van geluk bezorgen? Euh...nee, het geluk is toch nog eerder weggelegd voor het finish-moment.

Maar goed, een mens moet doelen in zijn leven hebben. Niet dat ik er een tekort aan heb, maar op z'n minst één sportief doel is niet te veel gevraagd.
Die halve marathon, da's zowaar te hoog gegrepen. Maar 10 km afklokken op 1 uurtje, dat kan toch zo moeilijk niet zijn?

De Blog Awards

Aan de stemmers onder jullie: merci, merci, merci... maar nee, dit kleine blog-garnaaltje was niet genomineerd. De strategie voor editie 2014 toch maar eens anders aanpakken.  Een aantal spontane bedenkingen:

1. Niche? Met de N van NO: Helaas, ik ben niet gezegend met naai -of kook -of andere van die nuttige kwaliteiten, en ik heb ook geen ambities in die richting.

2. Rijptijd? Ik ben nog maar een netuitdepampers-blogger, quoi. Rome is ook niet op 1 dag gebouwd. 

3. Volgers! Ja, volgers moet ik hebben. Zo begint dat meestal, hé. Het blijft een populariteits-ding, à la X-Factor en consoorten. Maar we zullen er maar eens werk van maken. Bij deze...got facebook? Allemaal liken nu:  Miss Mamalicious op Smoelenboek. Of registreer je simpelweg als volger, onderaan deze pagina.

Maar hoedanook...het is mijn bloggende medemens dubbel en dik gegund. Echt waar! Ik geniet oprecht van andermans schrijfsels. Meer nog: ik sta als eerste in de rij om hevig mee te applaudisseren voor mijn  favoriete mede-bloggers. Is dat niet wonderschoon van mij? 

Zo mag dit kleine bloggerke mee naar de prestigieuze Weekend Blog Awards-uitreiking (holy moly!), met prijsbeest-in-wording Madam Confituur. Een supersympathieke, zeemzoete madam. Uit eigen streek nog wel. Dus op 16 mei zie je de Miss in het kielzog van dé Madam, op een locatie naar mijn hart nog wel. Looking forward!!!
Ik mag waarschijnlijk achteraf met de award en de goodie bags en de bloemen en zo zeulen,   maar hey...ik ben wél op de Blog Awards geweest! De eerste trap van de ladder is genomen. 

En nu nog één inspanning graag: allemaal stemmen op Madam Confituur in de categorie food. Het kan nog tot 10 mei!

En verder: we keep on blogging, because...